امکان سنجی تغذیه مصنوعی در دشت تایباد با استفاده از روش فرآیند تحلیل شبکه (ANP)

مدیریت صحیح منابع آب­ زیرزمینی در مناطق خشک و نیمه­خشک با توجه به کمبود و دسترسی فصلی به آب از اهمیت شایانی برخوردار است. تغذیه مصنوعی آب­های زیرزمینی یکی از روش‌های اصولی مدیریت منابع آب است. در این پژوهش سعی گردید با رویکرد تلفیقی استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) و روش‌های تصمیم­گیری چند معیاره، مناسب‌ترین عرصه‌ها برای اجرای عملیات تغذیه مصنوعی در دشت تایباد، واقع در استان خراسان رضوی، شناسایی شوند. بدین منظور ابتدا داده‌های 11 موءلفه تاثیر گذار شامل شیب، کیفیت آب زیرزمینی، زمین‌شناسی، ضخامت آبرفت، قابلیت انتقال، تراکم زهکشی، نفوذپذیری سطحی، افت آب زیرزمینی، فاصله از روستا، فاصله از چاه و کاربری اراضی، در محیط GIS آماده­سازی شد. سپس با استفاده از روش مقایسه زوجی، وزن کلاس­های هر لایه تعیین شد. همچنین با کاربرد روش دیماتل روابط و وابستگی بین متغییرها تعیین گردید. برای تعیین وزن نهایی هر لایه، از نرم­افزار Decision Super استفاده شد. در آخر با تلفیق نقشه­های پهنه‌بندی شده حاصل از روش ANP، نقشه نهایی در پنج کلاس تهیه شد. با توجه به نتایج نهایی، از مجموع کل مساحت دشت تایباد، 9/2 درصد کاملاً مناسب، 1/30  درصد مناسب، 3/40 درصد نسبتاً مناسب، 3/1 درصد نسبتاً نامناسب و 4/25 درصد نامناسب برای عملیات پخش سیلاب تعیین گردید. بررسی نتایج با استفاده از منطق بولین و کنترل زمینی حاکی از رضایت­بخش بودن به کارگیری روش­های تصمیم­گیری در تلفیق با GIS در امر مکان­یابی تغذیه مصنوعی است.